water
Laat me je iets vertellen over water. Over hoe het voelt om te erkennen dat je eigenlijk niet schildert met verf, maar met iets wat veel ouder is, veel wijzer misschien. Het water komt eerst. Dat is geen technische keuze, dat is een erkenning. Een toegeving aan wat altijd al waar was, maar wat je pas begrijpt als je het een paar duizend keer hebt meegemaakt. Je denkt dat je schildert, maar eigenlijk ben je aan het onderhandelen. Met moleculen die zich niets aantrekken van jouw plannen. Waterstofbruggen, oppervlaktespanning, zo noemen ze dat. Alsof je het kunt uitleggen, die manier waarop water zich vasthoudt aan zichzelf, zich verzet tegen de zwaartekracht tot het moment dat het besluit om los te laten. En dan vloeit het. Met een logica die niet de jouwe is, maar die wel klopt op een manier die je niet onder woorden kunt brengen. De verf? Die komt later. Die laat zich meenemen, meevoeren. Pigment dat denkt dat het de hoofdrol speelt, maar ontdekt dat het slechts passagier is. Soms vraag je je af: ben ik nog wel de schilder hier? Of ben ik gewoon degene die toekijkt, die het water de ruimte geeft om te doen wat het altijd al wilde doen?
Henk Vaars
Amsterdam, oktober 2025
